از ماست که بر ماست (1)
حتما تجربه کردین...
یا اطرافتون دیدین...
که برای تشویق بچه ی کم اشتهایی مثل پسر ِ ما بهش میگن :
"ببین اون نی نیه داره غذا میخوره."
البته تا این جاش خوبه...
وقتی این عبارت جواب نداد در ادامه میگیم:
"زود باش بخور، بخور تا نی نی غذاتو نخورده، میخوره ها، غذاتو میخوره ها"
و اینجاست که شاید جواب میگیرن،
اما در واقع با این عبارت بچه رو تشویق، که نه، تحریک میکنیم که غذاشو بخوره قبل از اینکه توسط فرد دیگری خورده بشه،
شاید خیلیهامون حواسمون نیست که با این کار شاید بتونیم کودکمون رو به غذا خوردن تحریک کنیم اما به همون اندازه اون رو با حس رقابت و حسادت نا به جایی که هنوز نباید درگیرش بشه آشنا کرده ایم، اون وقت چند سال بعد میگیم نمیدونم چرا بچم اسباب بازیهاشو به دوستانش نمیده یا خوراکیهاشو باهاشون تقسیم نمیکنه؟!
پی نوشت: باید بگم این پست صرفنظر از این حقیقت نوشته شده که حس حسادت و رقابت به طور ذاتی در همه ی بچه ها وجود داره، در سن خاصی ایجاد میشه و با درایت و مدیریت صحیح والدین بعد از مدت کوتاهی خود به خود برطرف میشه.