پسرهای دوست داشتنی ما

یا رحمان آرزوهای دیروز چقدر زود به عادی ترین روزمره های امروزمان تبدیل می شوند! اتفاقاتی که تا مدتی قبل روی دادنشان برایمان حکم ِ معجزه داشتند کی و چگونه  برایمان از بدیهی ترینها شدند؟ دعاهای دیروزمان با کدامین واژگان به عادی ترین شکل ممکن به استجابت رسیدند؟ داشته های امروز و فردایمان را کی، چگونه و با کدامین زبان و قلم می توان شکر نمود؟!   روزی از شیرگرفتنت، روزی دیگر پا به پای ما راه آمدنت در خیابان و روزی رهایی ات از پوشک آرزویم بود... و امروز چه ساده  آرزوهای مادرانه ام (تا این لحظه) را محقق شده می بینم اما چه سخت راضی می شوم به شاد بودن از تحققشان... راستی آرزوهایم برایت زیادی کوچک نیست عزیز ِ من؟!...