بچه ی شیطون یا آروم؟!

62. یا حی
 

من که اخر سر نفهمیدم آروم بودن ِ بچه خوبه یاد  بد؟

شیطنت ِ بچه نشونه ی هوششه و بچه های شیطون بزرگ که شن آروم و سر به راه می شن آیا؟

شنبه 15 اسفند برای ناهار خونه ی دایی بودیم، پسرک بی نهایت ساکت و آروم بود، نه حرف می زد نه بازی می کرد، یا نشسته بود کنارم یا اروم راه می رفت تو خونه، همون روز با همسر رفتیم جایی برای خرید، موقع ِ برگشت فروشنده تازه متوجه حضور پسرک شد و کلی تعریف کرد از ساکت بودنش، یه روز دیگه تنهایی رفته بودم خونه ی دوستم و برای  عجله ام برای بازگشت پسرک رو بهانه کردم که دوستم گفت پسرت که خیلی آروم و خوبه،

اون شنبه ی کذایی گذشت و فردا پسرک دوباره همونی شد که بود، حرف زدنش عادی شد و ورجه وورجه کردنش هم همینطور،

از اون روز هربار که سر موضوعی غر می زنه و ازمون حرف می گیره و بچگی می کنه  با آغوش باز پذیرای این رفتاراشم و تو دلم کلی خدا رو شکر می کنم، از خیلی خوب بودنش می ترسم.

و از اون روز با خودم می گم از دست ما آدم بزرگها!!!! اگه بچه شیطنت کنه و اذیت کنه طاقتش رو نداریم و غر می زنیم و شکایت می کنیم و اگر هم زیادی ساکت و آروم باشه نگران می شیم و می ترسیم که نکنه چیزیش شده یا قراره خدای نکرده چیزیش بشه (بر طبق ِ اون اعتقاد ِ قدیمی ها که  یکی رو که يکدفعه  زیادی خوب میشده رو نزدیکی های رفتنش می دونستن).

خلاصه من که نمیدونم خوبه بچه آروم باشه یا شیطون؟؟؟؟

البته بگم که علیرضا هر دو مدل ِ رفتاری رو داره، اغلب تو خونه مشغول آتش سوزوندن از نوع خودشه و بالاخره پسر بودنش رو ثابت می کنه ولی در محیط بیرون از خونه، اعم از مهمانی، مطب دکتر یا پارک مثل ِ آدم بزرگها رفتار می کنه، کاملا محتاط و آروم، که به نظرم هم خوبه و هم بد...