چند راهی
چند راهی سلام
اومده بودم که از خودمون براتون بگم،
از پنجشنبه و جمعه ای که گذشت،
از سفر اصفهان،
البته سفر همسرم،
اومده بودم تا از یک روز و نصفی بی حالی و بد اخلاقی و تب پسرک بگم،
از ورم کردن لثه و معلوم شدن اثر دندونی که باعث اون حالاتش شده بود و ایضا علت نرفتنمون همراه همسرم،
از دلتنگیهام بگم و ...
اما تازه متوجه شدم که اینجا یه دنیای مجازیه،
اینجا جایی نیست که با چند روز نبودن ما و ننوشتنم ضرورتا کسی نگران بشه،
اینجا قرار نیست دل کسی برای ما بتپه،
اینه که چند روزه یه کمکی دل سرد شدم،
از نوشتن نه،
از اینجا نوشتن،
انگار اینجا بیشتر به درد اونهایی میخوره که از ارتباط نداشتن با اونی که دارن نوشتشو میخونن حس بهتری دارن تا داشتنش،
در حالی که من وقتی میبینم تعداد دوستانی که معمولا چراغ خاموش به اینجا سر میزنن خیلی بیشتر از دست خط های به جا گذاشته از اونها برای منه، حال بدی پیدا میکنم، در خودم احساس نقص میکنم و دچار شک میشوم، نه شک به دوستان، بلکه به احساساتی که همراه نوشته هام به اون ها تزریق کردم، به احساساتم شک میکنم،
و حالا مانده ام سر چند راهی...
قربونت برم چرا دل سرد شدی؟همه اینا دوستای مجازین
شمامگه برای اونا مینویسی؟منم اوایل ن6راحت بودم چرابهم سر نمبزنند و....خیلی اذیت شدم اما بعدش باخودم فکر کردم مگه من برای اونا مینویسم که ناراحت باشم میاند یانه
من برای دل خودم مینویسم برای عشقم فرناز مینویسم یادگاری برای اون مینویسم پس دیگه برام مهم نیست میاند نمیاند میخوانند بانه؟!چراغشون خاموشه یاروشن!
خودما عشقه خواهرما عشقه
برای چی برای یکسری ادمی که نه میشناسم نه چیزی روح خودم اعصاب خودما اذیت کنم
عزیزم خیلی ناراحتی پستات را رمز دار کن تا همه نخوانند
رمزشم به دوستای نزدیک ترت بده یااصلا به کسی نده
من چی بگم کت فامیل ادرس وب فرناز دارند ودیوانه ام کردند خسته شدم از دستشون مدتیه چیزی ننوشتم ببینم ول میکنند برندیانه والان میبینم اکثرمامانا این مشکل براشون پیدا شده
امیدوارم تجربه ام به دردت بخوره
پس غصه نخور
عزیزم افراد معمولا به سه دلیل وبلاگ میسازند، دلیل اول و مشترک بین همه اونها نوشتن خاطراته، که این دلیل نمیتونه به تنهایی انگیزه لازم رو به ادم بده، چون برای نوشتن خاطرات دفترچه خاطرات هم میتونه کمک باشه، اما دلایل دیگه صرفه جویی در تعداد دفترهاییه که اگر بخواهیم تا اخر عمر بنویسیم تعدادشون به ناکجا میکشه، و دلیل بعدی و مهمتر به اشتراک گذاشتن خاطرات و احساسات با دوستانیه که ندیده و نشناخته میتونن برات به بهترین دوستان تبدیل بشن و در کنارش میشه از همدردی و هم فکریشون نهایت بهره رو برد، بیشتر این دلیله که افراد رو به سمت نوشتن تو وبلاگ سوق میده
من میتونم رمزی بنویسم و یا حتی اصلا دیگه ننویسم و برم سراغ دفترم اما نمیخوام دوستان ارزشمندی رو که اینجا پیدا کردم و نظرات مفید و کمکهای با ارزششونو از دست بدم
نوشتن این پست هم اصلا ربطی به ناراحتی و دلگیری من از هیچ کس نداره، و علت نوشتنش شاید فقط یافتن و وجدان نمودن یکی از واقعیتها و حقایق دنیای وبلاگستانه و بیان این واقعیت به زبان گله گذاری
این پست رو بذارین به حساب یک دلتنگی کوچولو که هر از گاهی ممکنه سراغ همه مامانها بالاخص مامانهای صاحب وبلاگ بیاد
گلی کی میگه بودن و نبودنت توی دنیای مجازی ب چشم نمیاد؟
همه ی وبلاگها خوانندگان خاموششون خیلی خیلی بیتره،من روزی 100تا بازدید دارم و فقط دو-سه تا کامنت در روز
یه وقت این فکرایِ بد بد باعث نشه مهتاب گلیو ما قیدِ اومدنو بزنه هاااا
