پسر ِ کاری ِ ما
پسر ِ کاری ِ ما این روزها خیلی علاقه داره که کمکمون کنه،
از انداختن هرگونه شبه آشغالی(خرده نون یا خرده کاغذ) تو سطل آشغال گرفته تا سفت کرن پیچ با پیچ گوشتی و کار با انبردست (کمک به پدرم وقتی دماوند بودیم در درست کردن شیری که چکه میکرد).
خلاصه گاهی برای سرگرم کردنش بهش کار میگیم،
مثلا موقع انداختن سفره یا جمع کردنش با آوردن و بردن ظروف پلاستیکی و یا نون و نمکدون کمکمون میکنه
،
گاهی هم برای کم کردن شر اذیتهاش از سرمون موقع غذا خوردن بهش میگیم بره فلان جیزو بندازه تو سطل و بیاد، پیش اومده گاهی تا 5،4 بار رفته و اومده
،
اصرار شدیدی به بسته بودن در کابینتها، کشوها و همینطور در ظروف مختلف از جمله در شیشه مربا و ترشی و ... داره، حتی وقتی خودش میره سر کابینت و چیزی برمیداره اگه دستهاش هم پر باشه به ضرب و زور و با کمک پاهش و بدنش در اونو میبنده بعد میاد سراغ بازیش
به این می اندیشم که آیا این روند کاری بودن پسری تا بزرگ شدنش همچنان ادامه داره؟
و نمیخواهم باور کنم حرف اونهایی رو که میگن"وقتی عاقل شد بهش بگی پات رو ماره، پاشو برنمیداره"،
میخوام باور کنم که پسر ما تا وقتی بزرگ میشه همینطور مهربون و کاری و دلسوز میمونه.
راستی مامان آرتین جان نمیدونم چرا این کامنتتون پنج بار ثبت شده بود؟!کار این نی نی وبلاگ تازه شده مثلسیستم ارسال اسمسهای م خ ا ب ر ا ت که گاهی چند بار میاد و گاهی اصلا نمیرسه
آخي عزيزم!
همه بچه ها اينجوري هستن.اولش كه مثل جاروبرقي هرچي رو زمين باشه ميبلعن،بعدشم كه اينجوري.كلا خدا خيرشون بده ديگه...از وقتي ادم ني ني دار ميشه كلي بار بابت تميز كردن خونه از دوشش برداشته ميشه
عزيزم هربچه اي توي هر سني يه تغييرلتي داري ديگه.همونقدري كه ما پدرمادرمون رو اذيت كرديم.بايد اذيت بشيم تا اين غنچه ها گل بشن
ما یک جارو دستی داریم که شکل زنبوره
تو خونمون مصطلح شده به جای جارو بگیم زنبورو بیار اینجا رو جارو کنیم، پسر ما هم جارو دستی کشیدنو دوست داره و جزء اولین کارهایی بود که یاد گرفت و بهش علاقه نشون داد
حالا این بچه شاید فکر کنه زنبور وظیفش جارو کردنه نه عسل درست کردن
