تجربیات ِ مادرانه از بدقلقی های کودکانه (1)

سلام مهتاب جون رسیدن بخیر عزیزم فکر میکنم قبلا هم گفتم....آیدین درست از همین سن علیرضا یهو خیلی عوض شد...خییلی زیاد یادمه من خیلی هول کردم...دومین روزی که این برخوردهارو دیدیم رسما کم آوردم و وقتی همسرم وسط سفر آیدین سرتاپا لخت رو که لج کرده بود و لباس نمیپوشید و جیییغ میزد با پتوی دورش و با ماشین برد بیرون نشستم و حسابی گریه کردم....تو طول سفر به خاطر همسفر ها و حس اینکه ممکنه به خاطر وجود اونا بیشتر بخواد بهانه بگیره سعی کردم بهانه دستش ندم و بعد برگشت شروع کردم من به وضوح میدیدم که آیدین موضعش رو با من بیشتر میشناسه و از مهربونی و رئوفی باباش تا حد ممکن سوءاستفاده میکنه....فهمیده بود باباش طاقت گریه اش رو نداره و تا اون خونه بود شروع میکرد در قدم اول با همسرم در نبودش صحبت کردم...اول قبول نمیکرد و میگفت بچه ست و باید باهاش مدارا کرد...اجازه دادم خودش ببینه و وقتی همین حرکت هایی که درباره علیرضا میگی مثل اصرار های بی مورد و لیوان آب و شخص خاص و ... رو خودش دید قبول کرد که همکاری کنه البته قبلا اتو بدی دست آیدین داده بود....یه بار پا به پای ایدین گریه کرده بود که مثلا لوسش نکنه و بغلش نکنه وسط گریه و اشتباه بزرگی بود! از فرداش تا اونجایی که میشد سعی میکردیم بهانه دستش ندیم...به هر خواسته ای ا اونجا که میشد از اول موافقت میکردیم ولی اگه نمیشد و نه میگفتیم دیگه سفت و سخت پای حرفمون وایمیستادیم...روزهای اول خیییلی سخت بود....گریه ها و جیغ ها و خودزنی ها و در رو کوبیدن ها.....ولی به همسرم میگفتم با من حرف بزنه....در کمال آرامش...انگار اصلا هیچ صدایی نمیشنوه...و اگه همسرم نبود خودم وانمود میکردم چیزی نمیشنوم...میرفتم ظرف میشستم....تی وی میدیدم.....نماز میخوندم....و ابدا نگاهش هم نمیکردم....یواش یواش این گریه ها تایمش کوتاه تر شد...و رفتیم مرحله بعد... آیدینی که هررررگر بیرون از خونه بغل نمیخواست و باید همیشه دنبالش میدویدیم و بهش نمیرسیدیم همش بغل میخواست...اول مخالفت کردم و تو یه دو دو تا چهارتای ذهنم فهمیدم این عکس العمل برای اینه که ممکنه به خاطر این مخالفت ها و ندیده انگاشتن ها دچار کمبود محبت بشه و این شد که به همسرم هم سپردم و داخل و بیرون از خونه هم هر وقت بغل میخواست سریع قبول میکردیم....یکی دو هفته ای بغلی شده بود و با یه کفش تابستونی چراغ دار و یه دودوی صدا دار جدید یهو این بغلی شدن از سرش افتاد و شد همون ایدین سابق درباره تو ماشین رو پا نشستن....من درست بعد تولد سه سالگی ایدین موفق شدم عقب ماشین بفرستمش و تا الان هم ادامه داشته و دیگه برنگشته میدونم سختته ولی این دو تا رو الان با هم قاطی نکن...مثل جدا کردن تخت میمونه و پروسه اش جداست ممکنه به خاطر این تغییر روش تربیتی دچار حس کمبود محبت بشه و بهتره از لحاط تربیتی تو این دوره که دارین سخت میگیرین تا به اصطلاح لوس نباشه در مواقع عادی محبت و بغل کردن رو بیشتر کنین تا بدونه اون روش خاص وقتایی هست که اون لجبازی ها و کارهای بد رو میکنه و شامل دوست داشتن بابا و مامانش نمیشه و در اخر...چند ماه پیش یه نظریه از دکتر هلاکویی خوندم....نیم سالگی ها سن بحرانه و برای بچه ها سن خوبی نیست دقیقا برای آیدین اینجوری بوده....الان هم تو سه و نیم سالگی از اون روزهای طلایی سه سالگی یه کوچولو فاصله گرفته....نه اندازه پارسال ...ولی مثل سه سالگی که هرروز میگفتم دارم خستگی بچه داری رو در میکنم نیست و گاهی باز لجبازی هایی داره من حس میکنم اون برخورد پارسال باعث شده تا حد زیادی بدونه که جیغ و گریه و فریاد فایده نداه...امسال برعکس پارسال محبت بیشتر کارسازتره ولی پارسال محبت زیاد بدترش کرد و این هم نوید....این روزها میگذره...با برخورد درست در فاصله کوتاه...برای ما دو هفته طول کشید...و سه سالگی خیییلی عالیه...من تو اون دو هفته خونه مامانی ها کم بردمش که از محبت اونا سوءاستفاده نکنه...بیشتر میزدیم بیرون که حسابی تخلیه انرژی بشه...شما هم پیدا کن چی مشغولش میکنه و آرومش میکنه

سلام. سال نو مبارک. از مطلبی که گذاشتین ممنونم. و همچنین از جواب دوستان..

اوف كه مامانهامون از دست ما چي كشيدن! من در اينگونه مواقع بيشتر سعي ميكنم حواسش رو پرت كنم كه بنظرم هرچي بزرگتر بشن،كمتر اثر ميكنه… اين روزا در حال ترك شيرش هستم و البته به صورت تدريجي!اما از شانس خوب من داره دندون در مياره و برخلاف دفعه هاي قبل كه اصلا نميفهميدم وقتي يه مادر ميگه بچه ام سر دندون درآوردن اذيت ميكنه يعني چي،اين دفعه سرويس شدم حسابي! بهش مهموناي بعد عيدم ن رو هم اضافه كن كه از شمال اومدن و فعلا هم هستن و يه جوري بيخانمان شديم حتي!

اینجاست که این جمله کاربرد پیدا میکنه:جاناسخن از زبان ما میگویی. مهتاب نازنین سالنوتون مبارک عزیزم. شادوسالم باشیدالهی در کنار هم همراه دلخوشی. مهتاب جانم این بدقلقی ها اگه نبود شک کن که یه جای کار اشتباهه. یه توصیه دوستانه میکنمت عزیزم. خیلی بزرگ و بااهمیت جلوه نده این موضوع رو. خیلی پیرامونش فکر نکن تا کمرنگتر شه.بیشتر فکر خودت باش.و حفظ خونسردی که میدونم خیلی خیلی دشواره. یه نکته رو هم فراموش کردم که از همه اینها مهمتره و اینکه: یه بوس حسابیش کن. مهتاب جانم دختر ما هم همینطوره. خواهر من حرف خوبی میزنه. میگه او که نمیتونه خیلی احساساتش رو نشون بده ناچارا همه رو همراه گریه و اشک و آه و سر و صدا نشون میده. بیاییم با این موجودهای شیرین کمی بیشتر حوصله کنیم. میگم که خودم یاد بگیرم. من خیلی کم حوصله هستم. دارم کم کم میاموزم... حرف زیاده میام پیشت...

باز هم سلام مهتاب جان از لطف همیشگیت ممنونم عزیزم راستش من از بحث های تربیتی مربوط به بچه ها واقعا لذت میبرم چون خیلی چیزها یاد میگیرم اسم این کتاب رو بارها و بارها شنیدم....هنوز نخریدمش ولی زیاد بهم پیشنهاد شده و با خوندن مطلبی که ازش گلچین کردی خیلی مایل شدم در اولین فرصت بخرمش و من یه کتاب دیگه هم خوندم که بهم کمک کرد به اسم به بچه ها گفتن...از بچه ها شنیدن طرز برخورد و جواب بچه هارو دادن برای به ارامش رسیدن و جلوگیری از لجبازی کردن رو یاد میده و من خیلی لذت بردم ازش...البته تو سن های بالاتر از بچه های ما بیشتر جواب میده ولی خوبه که از حالا بدونیم چیکار باید بکنیم...یا تو همین سن با زبون کودکانه همون جوابایی که میخوان بشنون و راضیشون میکنه رو بتونیم بهشون بدیم و درباره این اقتدار والدین و رضایت بچه ها این چیزی بود که به وضوح تجربه اش کردم آیدین تا وقتی که مرز جلو رفتن و جیغ و داد کردن و بهانه گرفتنش رو نمیدونست...چون یه بار باباش کم میاورد و کوتاه میومد و یه بار من، هرروز بیشتر لجبازی میکرد...ولی وقتی بعد دو هفته کامل ادامه ندادن این بازی از جانب ما مطمئن شد که مرز بین ما و اون کجاست یه دفعه آروم شد.... بچه ها از قانون به طور ذاتی خوششون میاد...از اینکه توجیج بشن و براشون ثابت بشه هر عملشون چه عکس العملی داره بچه ها والدین قوی رو قلبا دوست دارن...چون یه مامان و بابای مهربون و دوست داشتنی که همیشه عشق میدن ولی در مقابل بی منطقی بی تفاوت هستن یعنی اونا قدرت دارن و قدرت والدین به بچه ها اطمینان و اعتماد میده نمیدونم تا حالا شاهد بچه هایی با سن بزرگتر بودی که همش بهانه میگیرن....تو رستوران ها....اول دوغ میخوان...بعد نوشابه میخوان...بعد رنگ نوشابه ای رو میخوان که نیست!مامان و بابا هی نوع و رنگ نوشیدنی رو عوض میکنن و بچه هی بیشتر بهانه میگیره!یا تو سوپر مارکت همش درخواست چیزای بیشتری دارن و اخرش هم با گریه و نارضایتی میرن بیرون!اون بچه ها هرگز حد و مرز خودشون و با خانواده نفهمیدن....از سست بودن مامان و بابا عدم اعتماد دارن...هرگز راضی نمیشن با اینکه والدین همه بهانه گیری هاشون پاسخ دادن! ولی دیدی تو سوپر مارکت یه بچه ای پاستیل میخواد و مامانش میگه نه!!!تو خونه صحبت کردیم فقط میتونی بیسکوییت برداری...بچه با خوشحالی قبول میکنه و میره اون بیسکوییت صحبت شده رو برمیداره و تشکر میکنه و خوشحال میره بیرون!!!چرا؟؟؟چون اولا میدونه وقتی مامانش گفت فقط بیسکوییت حرفش رو پس نمیگیره....پس از همون بیسکوییت لذت میبره!دوما...از قدرت مامانش غرق لذته....این مامانه منه....خیلی قویه! ولی....اون مامان جواب سختگیریهای ابتدایی رو داره میگیره...یه مدت کوتاهی وقت گذاشته و بچه اش راه درست رو یاد گرفته و مامان و بابای اولی جواب همیشه تایید کردن به خیال آرامش داشتن رو میگیرن...آرامشی که هرگز تجربه نمیکنن....بچه همیشه ناراضیه....

چه نکات خوبی اشاره کردن دوستان. واقعا استفاده کردم و ازت ممنونم مهتاب عزیز.

سلام مهتاب جان و ممنونم از کامنت پرمهرتون منم از آشنایی با شما خیلی خوشحالم عید جمعه تون هم خیلی خیلی مبارک!

سلام مهتاب جون.ببخشید یه مدت نبودم. من که واقعا کم آوردم مقابل بداخلاقیها و لجبازیهای پسرم.الان دیگه به اوجش رسیده.حال و حوصله هیچ کاری هم ندارم.دلیل کم پیدا شدنم هم همینه

دوستان خوب و مهربونم خیلی خیلی لطف کردید و با همراهیتون بهم دلگرمی دادین دو تا مشکل که با این پسرکمون دارم اینه که: تازگیها مودی شده، می گه فلان چیزو میخوام و وقتی اوردم میگه نمی خوام، وقتی بهش می گم فلان کار رو نکن تا فلان چیز رو برات بخرم هرقدر هم اون پاداش رو دوست داشته باشه می گه من از اونا نمی خوام، دوست ندارم، یعنی به هیچ وجه زیر بار پاداش برای گوش دادن به حرفمون نمیره، البته با خودم می گم شاید زود باشه هنوز اما از قبل تر ها هم وقتی چیزی میخواست و بهش می گفتیم نیست سریع می گفت نمیخوام، یعنی منتظر رسیدن به وعده ای که دلخواهشه نمیمونه

سلام مهتاب جان گل و عزیزم , مامانی مهربون علیرضای شیطونم چه پست جالب و آموزنده و البته دلشوره آوری گذاشتی ؟ تجربیات دوستان و راهکارهاشون هم خیلی جالب بود ... من هنوز به این مرحله نرسیدم و دخترم 15 ماهشه , گرچه تا به حال بچه داری راحتی نداشتم و از اول به سختی پیش رفته همه مراحل رشدش و فاطمه جونی ما جزو بچه های سخته , خوابوندنش سخته , شیر خوردنش سخته , شب بیداریهاش زیاده , لصبح تا شب بغل میخواد و شیر و گریه هاش خیلی زیاده تا جایی که اعصابم حساااابی داغون پاغون شده و منم میشینم پا به پاش گریه میکنم , البته چند روزیه خیلی اوضاع بهتر شده اما نمیدونم این بهتر بودن کوتاهه یا بلند مدت ؟؟؟ با همه این اوصاف اما با خوندن این مطالب و فکر اینکه در روهای آینده چه مشکلاتی رو باید پشت سر بزاریم و چقدر دقیق رفتار کنیم تا همه چی خوب پیش میره دلشوره میگیرم ... من هنوز توی فکر اینکه چطوری باید از شیر بگیرمش و توی استرس پروژه پوشک هستم که باید بعد از چند ماه آغاز کنم , فکر میکردم اگه این دو مرحله هم رد بشه کمی آسوده تر بشم اما انگار این فراز و فرودها حالا حالاها ادامه داره .... به هر حال از این پست و از تجربیات دوستان ممنونم و کلی استفاده کردم ... خدا قوت مامانیهای مهربون و صبور و دوست داشتنی ....

مقصر باز هم شماهستيد چون تك فرزند هست دوتا بود خوب ميشد