خوابیدن با ترس ِ الکی
خوابیدن با ترس ِ الکی 33. یا عظیم
به لطف خدا و سعی و اراده ی خودمون مدتیه مشکلمون با خوابیدن پسرک در اتاقش حل شده (اوایل مشکلی نبود، بعد از مدتی برای خوابیدن در اتاقش و روی تختش مقاومت و لجبازی رو شروع کرد) و اوضاع این شبهامون به این شکله که اغلب اوقات موقع دراز کشیدنش روی تخت و نشستن من کنار تختش اسم تک تک وسایل اتاقشو میاره و می گه "من از این می ترسم، از اون می ترسم" و من در برابر تک تک جملاتش با تمام ِ فاعل های موجود در اتاق باید صبورانه و مهربانانه بگم "نه عزیزم، ترس ندارن، ببین چقدر قشنگن، اینا همون وسایلتن که تو روز می بینیشون"، البته کاملا مشخصه که ترسی وجود نداره و فقط برای ابراز وجود و جلب توجه این جملات رو به طور تکراری و صرفا از روی انجام وظیفه بیان می کنه
، چون خیلی پیش اومده که چندثانیه از جمله اش نگذشته خوابش برده، اما خدا نکنه که خوابش نیاد و من هم خوابم بیاد و یه کم نامهربانانه جوابش رو بدم، در این مواقع در بهترین حالت می گه "من دوستت ندارم، بابا رو دوست ندارم" (چه ربطی به باباش داره دعوای ما دوتا من نمی دونم) و در بدترین حالتش عذر من رو می خواد و باباش رو درخواست می کنه (البته برای من که بهتر می شه
اما خب طفلکی همسرم چون صبح باید بره سرکار براش سخت می شه) .
من دیگه دستم اومده قضیه ی داستان سراییش از ترس نسبت به وسایل اتاق از جمله قاب عکس خودش ، مثلا می گه "من از قطارم می ترسم، آخه ناراحته"، بهش نشونش می دم و می گم "نه، ناراحت نیست، ببین داره می خنده"، بعدش می گه "من از عکس خودم می ترسم، آخه ناراحتم"
و این ماجرا ادامه دارد......
یک بار که همسرم داشت می خوابوندش پسرک ماجرای مظلوم نمایی رو شروع می کنه و می گه "من از اون ببعیم می ترسم" همسرم بنده خدا بی خبر از همه جا فکر کرده واقعا ازش می ترسه، پا می شه ببعی رو برش می داره و بعد می بینه که پسرک می گه من از خودم می ترسم (منظورش عکس خودش داخل قاب عکس بوده) و اینچنین بود که با دیدن ادامه دار بودن سناریو متوجه اصل قضیه می شه و دیگه زیاد جدی نمی گیره
.
پی نوشت: ترس ریشه ی ذاتی داره، نه؟ چون ما که بهش یاد ندادیم ترس از تاریکی رو، مطمئنم.
ذاتی بودنشو نمیدونم ولی من یکبار محمدمهدی رو بخاطر همین ترس از تاریکی تقریبا تو همین سن گل پسر شما پیش روانشناس بردم که در جواب نگرانی های من گفتن کاملا طبیعیه که در این سنین بچه بترسه و بمرور که بزرگ تر میشه ترسش از اشیا و آدمها و غیره کم و کمتر میشه
راست میگفت چون محمدمهدی بمرور تمام ترسش از تاریکی وحیوانات و کلاً چیزهای کمی ترسناک ریخت و حالا پسر شجاعه
علیرضا نسبتا محتاطه و زیاد پیش میاد بترسه، مثلا تو خیابون اگر یکدفعه صدای ماشین و بوق بیاد سریع میاد طرف ما و البته به رو نمیاره و میگه خواستم پیش شما باشم
ولی رفته رفته بهتر شده
راستش ما با اینکه تو یه اتاق ولی تخت های جدا میخوابیم هم یه دوره ای این مشکل رو داشتیم که آیدین از شکل سایه ای که پرده روی سقف ایجاد میکرد میترسید....من یه بار کلی باهاش سایه بازی کردم و فرایند ایجاد سایه رو توضیح دادم و مشکل حل شد....یه دوره دیگه باز همون مشکل پیش اومد و اصرار که بیاد تخت ما و من با بازی مقاومت کردم و نزاشتم و وقتی کار به شب ادراری کشید متوجه شدم کاملا جدیه و میترسه و چند ماهی شروع خوابش تو تخت ما بود و بعد خواب منتقل نیشد به تخت خودش که دوباره با قانون برچسب و گذاشتن پرده تو حالتی که سایه ایجاد نکنه مشکل حل شد
حالا میخوام بگم اگه دیدی ترس واقعا الکیه همونجور با بازی و توضیح و صبر و مدارا برو جلو ولی اگه مثل آیدین با علایمی مثل شب ادراری مواجه شدی بگرد دنبال علت واقعی....علت هاش گاهی به نظر ما خنده داره ولی با حذف همون قطار و قاب عکس میبینی به آرامش رسید...میتونی اتاقش رو خلوت تر کنی که شب ها چیز زیادی تو دیدش نباشه
ببوس پسر مستقلمون رو
