قطره قطره جمع گردد...
یا حی
این روزها که مدام در حال شنیدن صدای گوش خراش ِ زنگ خطر ِ کمبود آب هستیم چقدر در جهت حفظ این سرمایه ی عظیم، درست مصرف کردن و حتی گاهی کمتر مصرف کردنش تلاش می کنیم؟
حتی تصور ِ زندگی بدون ِ آب غیرممکن است...
حالا این غیرممکن را برای عزیزترین ِ زندگیمان چگونه میتوانیم تصور کنیم؟ تحمل کنیم؟
پس دست در دست هم دهیم برای نجات از بی آبی...کم آبی که دیگر گریز ناپذیر است...و نجات هم که اگر میسر باشد خوب می دانیم موقتیست اما چاره چیست جز اینکه به ضرب المثل قدیمی گوش فرادهیم که:
قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود*
*حتی اگر دریا نشود از تشنگی که نجاتمان خواهند داد این قطره ها
پی نوشت: اگر تمام سعیمان را نیز در حفظ ذخایر آبی مان بکنیم با کمبود ریزش جوی که خودمان باعثش هستیم چه باید کرد؟!
من که به شخصه از خیلی فعالیتهای آبکی خودمو محروم کردم یا محدودشون کردم...
و پسری هم انصافا تلاششو میکنه، این روزها که به خاطر عملیات شستشوی پشت سرهم پسری زیاد میبرمش wc و مصرف آبمون یه کم بیشتر شده بهش یاد دادم که آب رو سریع ببنده چون اسرافه و اون هم خوب درسشو پس داد بهم و از اون به بعد تا آب رو باز میکنم میگه "ببند افاس نشه" و خنده دار اینه که گاهی شلنگ آب رو به جای گذاشتن داخل لگن (که براش حکم سطل آب رو بازی میکنه) میگیره به سمت چاه دستشویی تا "افاس" نشه به قول خودش
شما چطور در کمک به حفظ ِ آب تلاش می کنین؟